Pertimbangkan keempat-empat perkembangan ini: 1) Perubahan iklim mempunyai kesan mendalam terhadap pengeluaran makanan semasa dan akan datang; 2) Kesan yang dijangka menjadi lebih buruk di beberapa kawasan di dunia yang paling miskin, terutamanya negara yang terletak di kawasan sekitar khatulistiwa; 3) Kesan jangkaan perubahan iklim, ditambah pula dengan gangguan fenomena semula jadi, termasuk hujan, pola angin dan aktiviti ribut, memburukkan lagi sifat semula jadi yang tidak menentu di pasaran komoditi; dan 4) perubahan iklim yang berlaku pada satu-satu masa yang besar dalam dunia menyebabkan ketidakpastian terhadap makanan dan pertanian kerana krisis ini berkaitan dengan pengurangan kesuburan, penggunaan bahan api, air dan tanah.
FAO menganggarkan harga komoditi pertanian mungkin akan meningkat pada tahun 2011 dan bil import makanan dijangka melepasi AS $1 trilion dan memberi peringatan yang menunjukkan bagaimana sistem makanan global hari ini sangat mudah terdedah kepada gangguan.
Dalam konteks ini, perunding perubahan iklim akan bercakap kepada rakan-rakan mereka di dalam dunia makanan dan pertanian - bukan sekadar kementerian pertanian, tetapi juga kementerian-kementerian kesihatan, pembangunan luar bandar dan di peranan menghasilkan makanan wujud. Di mana kerajaan juga merupakan penderma, mereka juga perlu bercakap dengan semua agensi yang terlibat dalam pelaburan bidang pertanian. Pelaburan pertanian yang mengabaikan risiko perubahan iklim membazirkan wang dan boleh memburukkan lagi krisis iklim (pertanian telah dikenal pasti oleh Panel Antara Kerajaan mengenai Perubahan Iklim sebagai penyumbang utama kepada pelepasan gas rumah hijau). Dasar perubahan iklim dan projek-projek yang tidak memahami cabaran yang dihadapi oleh makanan dan pertanian begitu juga boleh mendatangkan lebih banyak mudarat daripada kebaikan.
Perubahan iklim menggugat kestabilan pertanian
Dalam tempoh 20 tahun yang lalu, bilangan bencana direkodkan telah meningkat dua kali ganda daripada kira-kira 200 kepada lebih 400 setahun. Anggaran PBB menunjukkan sembilan daripada sepuluh bencana alam ini dikaitkan dengan perubahan iklim. Pusat Penyelidikan Atmosfera Kebangsaan Amerika Syarikat mengeluarkan laporan pada bulan Oktober 2010 menunjukkan peratusan kawasan tanah di bumi menghadapi kemarau yang serius lebih daripada dua kali ganda sebagaimana pernah berlaku pada tahun 1970 dan awal tahun 2000.
Implikasi bagi pertanian membimbangkan, kerana ketidakpastian yang muncul daripada angka yang dijana hasil daripada model dan kebarangkalian. Satu artikel dari Jurnal Penyelidikan Alam Sekitar oleh Wolfram Schlenker, seorang profesor di Columbia, dan David Lobell, dari Stanford, mencadangkan perubahan iklim akan menyebabkan pengeluaran tanaman jangka sederhana jatuh di sub-Sahara Afrika, pada purata, 22 peratus untuk jagung, 17 peratus untuk sorgum dan 17 peratus untuk milet, 18 peratus bagi kacang tanah dan 8 peratus bagi ubi kayu.
Angka-angka ini dalam apa jua konteks menuntut perhatian segera. Di dalam konteks sub-Sahara Afrika, di mana pertanian di sesetengah negara Afrika ini menyumbang lebih 40 peratus daripada KDNK, implikasi ini memberi kesan yang amat serius sekali. Pertanian mewakili 80 peratus daripada pekerjaan atau sektor guna tenaga di negara-negara ini, menjadikan kebanyakan penduduk sama ada secara langsung atau tidak langsung bergantung kepada pertanian untuk survival mereka. Melalui perbandingan, di AS, pertanian hanya mewakili 1.2 peratus daripada KDNK, di Brazil, ia adalah 6.1 peratus.
Di sini ialah bagaimana penganalisis di Program Makanan Sedunia meringkaskan keadaan dalam kertas latar belakang bertulis bagi Jawatankuasa FAO mengenai Jaminan Makanan:
Rizab bijirin membantu menstabilkan bekalan makanan
Rizab bijirin merupakan satu idea yang baik bagi menghadapi perubahan iklim. Mengapa? Kerana rizab bijirin adalah polisi insurans awam yang agak murah di dalam situasi yang penuh dengan ketidakpastian, apabila wujud risiko kegagalan pasaran termasuk kelaparan. Kerajaan boleh menggunakan dasar rizab untuk melabur dalam infrastruktur penyimpanan dan pengangkutan; untuk bekerja bersama dengan sektor swasta bagi menampung jurang dan kegagalan pasaran; untuk menyediakan petani dengan jaminan yang menggalakkan pelaburan; dan untuk meningkatkan ketelusan agar tidak berlaku aktiviti penyorokan dan spekulasi.
Berhadapan dengan realiti perubahan iklim, kerajaan perlu mengambil pendekatan yang lebih bijak ke arah menguruskan bekalan makanan kita. Rizab bijirin mempunyai sejarah yang mengagumkan. Beribu-ribu tahun lampau, kerajaan telah menyimpan beberapa jenis komoditi makanan bagi setiap musim tuaian sebagai insurans bagi menghadapi ketidaktentuan yang bakal berlaku (seperti kisah Nabi Yusuf a.s). Rizab makanan bertindak balas terhadap ciri-ciri yang ada pada pertanian, terutamanya permintaan yang agak malar dan tak anjal yang ditambah dengan bekalan berubah dalam jangka masa pendek. Pasaran pertanian yang tidak terkawal sering mengeluarkan lebihan hasil, membawa kepada corak kejatuhan harga, diganggu oleh graf permintaan ke atas yang pendek dan tajam. Rizab makanan boleh mengurangkan kesan yang tidak diingini terhadap pasaran pertanian.
Terdapat banyak model yang boleh dipilih, dan kebanyakan kerajaan mempunyai beberapa bentuk rizab. Pada masa lalu, beberapa negara-negara pengeksport utama (terutamanya Kanada dan Amerika Syarikat, dalam kes gandum) mengadakan rizab yang berkesan melalui penetapan harga lantai (harga minimum) untuk petani mereka dan memberi pengimport gandum keyakinan bahawa bekalan bijirin tersebut adalah selamat, walaupun terdapat satu musim hasil tuaian kurang.
Dalam kes-kes lain, kerajaan telah mengendalikan rizab berfokuskan domestik. Rizab itu banyak terdapat di negara sub-Sahara Afrika di mana masalah kewangan dan pengawasan yang lemah berlaku. Walaupun mereka bekerja telah dengan baik sejak dibuka pada 1990-an, sebahagian besarnya tidak sesuai kepada model liberalisasi ekonomi yang menguasai pemikiran penderma pada masa itu. Kini terdapat banyak sebab yang memaksa pertimbangan dalam pembentukan semula rizab yang penting bagi keselamatan makanan, kesan perubahan iklim ke atas pengeluaran pertanian, dan kegagalan pendekatan semata-mata berasaskan pasaran untuk menyediakan bekalan makanan yang mencukupi dan sesuai bagi tujuan pengedaran. Negara-negara tersebut boleh belajar daripada pengalaman mereka dalam penubuhan bank-bank pusat yang bebas dan bertanggungjawab, yang pada masa lalu yang sama telah dilumpuhkan oleh tadbir urus yang lemah dan kekurangan akauntabiliti. Mereka juga boleh mendapat manfaat daripada perubahan dramatik dalam teknologi maklumat, komunikasi dan pengangkutan untuk membina rizab yang fleksibel, dan yang responsif terhadap perubahan dalam keadaan pasaran.
Mendapat momentum
Selepas krisis harga makanan yang berlaku pada tahun 2007-08, kerajaan dan rangkaian masyarakat sivil yang terlibat dalam dasar makanan mula menimbang semula rizab bijirin. Rizab telah dirujuk dalam akuan 2009 L'Aquila G-8 dan kemudian Rangka Kerja Komprehensif yang diterajui PBB untuk Tindakan Krisis Makanan Global. Pada bulan Mac 2010, Brazil, Rusia, India dan China (negara-negara BRIC) bersetuju untuk menyokong penubuhan sistem rizab bijian negara. Pada bulan Oktober, ahli-ahli Persatuan Negara-negara Asia Tenggara (ASEAN) telah menandatangani perjanjian baharu untuk menyelaras rizab kecemasan beras di dalam kalangan keahlian mereka dan dengan bukan ahli seperti Korea Selatan, Jepun dan China. Peningkatan baru-baru ini dalam harga makanan telah menyebabkan negara-negara anggota mempercepatkan langkah mewujudkan rizab makanan - dimana kerajaan telah sedar kepentingan mewujudkan stok penimbal makanan untuk rakyat.
Tumpuan sepenuhnya diberi pada apa yang berlaku di lapangan, dan bagaimana untuk mengurangkan amalan yang paling berkait rapat dengan pelepasan gas rumah hijau. Tetapi perubahan iklim bukan sahaja mengenai mitigasi dengan kesan-kesan yang telah dirasakan, penyesuaian perlu dilakukan bagi menghadapinya. Rizab bijirin adalah satu alat dasar yang penting bagi kerajaan secara pintar untuk mengadaptasi cabaran ini di masa hadapan.
FAO menganggarkan harga komoditi pertanian mungkin akan meningkat pada tahun 2011 dan bil import makanan dijangka melepasi AS $1 trilion dan memberi peringatan yang menunjukkan bagaimana sistem makanan global hari ini sangat mudah terdedah kepada gangguan.
Dalam konteks ini, perunding perubahan iklim akan bercakap kepada rakan-rakan mereka di dalam dunia makanan dan pertanian - bukan sekadar kementerian pertanian, tetapi juga kementerian-kementerian kesihatan, pembangunan luar bandar dan di peranan menghasilkan makanan wujud. Di mana kerajaan juga merupakan penderma, mereka juga perlu bercakap dengan semua agensi yang terlibat dalam pelaburan bidang pertanian. Pelaburan pertanian yang mengabaikan risiko perubahan iklim membazirkan wang dan boleh memburukkan lagi krisis iklim (pertanian telah dikenal pasti oleh Panel Antara Kerajaan mengenai Perubahan Iklim sebagai penyumbang utama kepada pelepasan gas rumah hijau). Dasar perubahan iklim dan projek-projek yang tidak memahami cabaran yang dihadapi oleh makanan dan pertanian begitu juga boleh mendatangkan lebih banyak mudarat daripada kebaikan.
Perubahan iklim menggugat kestabilan pertanian
Dalam tempoh 20 tahun yang lalu, bilangan bencana direkodkan telah meningkat dua kali ganda daripada kira-kira 200 kepada lebih 400 setahun. Anggaran PBB menunjukkan sembilan daripada sepuluh bencana alam ini dikaitkan dengan perubahan iklim. Pusat Penyelidikan Atmosfera Kebangsaan Amerika Syarikat mengeluarkan laporan pada bulan Oktober 2010 menunjukkan peratusan kawasan tanah di bumi menghadapi kemarau yang serius lebih daripada dua kali ganda sebagaimana pernah berlaku pada tahun 1970 dan awal tahun 2000.
Implikasi bagi pertanian membimbangkan, kerana ketidakpastian yang muncul daripada angka yang dijana hasil daripada model dan kebarangkalian. Satu artikel dari Jurnal Penyelidikan Alam Sekitar oleh Wolfram Schlenker, seorang profesor di Columbia, dan David Lobell, dari Stanford, mencadangkan perubahan iklim akan menyebabkan pengeluaran tanaman jangka sederhana jatuh di sub-Sahara Afrika, pada purata, 22 peratus untuk jagung, 17 peratus untuk sorgum dan 17 peratus untuk milet, 18 peratus bagi kacang tanah dan 8 peratus bagi ubi kayu.
Angka-angka ini dalam apa jua konteks menuntut perhatian segera. Di dalam konteks sub-Sahara Afrika, di mana pertanian di sesetengah negara Afrika ini menyumbang lebih 40 peratus daripada KDNK, implikasi ini memberi kesan yang amat serius sekali. Pertanian mewakili 80 peratus daripada pekerjaan atau sektor guna tenaga di negara-negara ini, menjadikan kebanyakan penduduk sama ada secara langsung atau tidak langsung bergantung kepada pertanian untuk survival mereka. Melalui perbandingan, di AS, pertanian hanya mewakili 1.2 peratus daripada KDNK, di Brazil, ia adalah 6.1 peratus.
Di sini ialah bagaimana penganalisis di Program Makanan Sedunia meringkaskan keadaan dalam kertas latar belakang bertulis bagi Jawatankuasa FAO mengenai Jaminan Makanan:
Menjelang 2015 bilangan orang yang terjejas oleh bencana berkaitan iklim dijangka mencapai 375 juta setiap tahun. Menjelang 2050 risiko kelaparan dijangka meningkat sebanyak 10 hingga 20 peratus manakala bilangan kanak-kanak kekurangan zat makanan dijangka meningkat sebanyak 21 peratus (atau 24 juta kanak-kanak) lebih daripada keadaan tanpa perubahan iklim.
Rizab bijirin membantu menstabilkan bekalan makanan
Rizab bijirin merupakan satu idea yang baik bagi menghadapi perubahan iklim. Mengapa? Kerana rizab bijirin adalah polisi insurans awam yang agak murah di dalam situasi yang penuh dengan ketidakpastian, apabila wujud risiko kegagalan pasaran termasuk kelaparan. Kerajaan boleh menggunakan dasar rizab untuk melabur dalam infrastruktur penyimpanan dan pengangkutan; untuk bekerja bersama dengan sektor swasta bagi menampung jurang dan kegagalan pasaran; untuk menyediakan petani dengan jaminan yang menggalakkan pelaburan; dan untuk meningkatkan ketelusan agar tidak berlaku aktiviti penyorokan dan spekulasi.
Berhadapan dengan realiti perubahan iklim, kerajaan perlu mengambil pendekatan yang lebih bijak ke arah menguruskan bekalan makanan kita. Rizab bijirin mempunyai sejarah yang mengagumkan. Beribu-ribu tahun lampau, kerajaan telah menyimpan beberapa jenis komoditi makanan bagi setiap musim tuaian sebagai insurans bagi menghadapi ketidaktentuan yang bakal berlaku (seperti kisah Nabi Yusuf a.s). Rizab makanan bertindak balas terhadap ciri-ciri yang ada pada pertanian, terutamanya permintaan yang agak malar dan tak anjal yang ditambah dengan bekalan berubah dalam jangka masa pendek. Pasaran pertanian yang tidak terkawal sering mengeluarkan lebihan hasil, membawa kepada corak kejatuhan harga, diganggu oleh graf permintaan ke atas yang pendek dan tajam. Rizab makanan boleh mengurangkan kesan yang tidak diingini terhadap pasaran pertanian.
Terdapat banyak model yang boleh dipilih, dan kebanyakan kerajaan mempunyai beberapa bentuk rizab. Pada masa lalu, beberapa negara-negara pengeksport utama (terutamanya Kanada dan Amerika Syarikat, dalam kes gandum) mengadakan rizab yang berkesan melalui penetapan harga lantai (harga minimum) untuk petani mereka dan memberi pengimport gandum keyakinan bahawa bekalan bijirin tersebut adalah selamat, walaupun terdapat satu musim hasil tuaian kurang.
Dalam kes-kes lain, kerajaan telah mengendalikan rizab berfokuskan domestik. Rizab itu banyak terdapat di negara sub-Sahara Afrika di mana masalah kewangan dan pengawasan yang lemah berlaku. Walaupun mereka bekerja telah dengan baik sejak dibuka pada 1990-an, sebahagian besarnya tidak sesuai kepada model liberalisasi ekonomi yang menguasai pemikiran penderma pada masa itu. Kini terdapat banyak sebab yang memaksa pertimbangan dalam pembentukan semula rizab yang penting bagi keselamatan makanan, kesan perubahan iklim ke atas pengeluaran pertanian, dan kegagalan pendekatan semata-mata berasaskan pasaran untuk menyediakan bekalan makanan yang mencukupi dan sesuai bagi tujuan pengedaran. Negara-negara tersebut boleh belajar daripada pengalaman mereka dalam penubuhan bank-bank pusat yang bebas dan bertanggungjawab, yang pada masa lalu yang sama telah dilumpuhkan oleh tadbir urus yang lemah dan kekurangan akauntabiliti. Mereka juga boleh mendapat manfaat daripada perubahan dramatik dalam teknologi maklumat, komunikasi dan pengangkutan untuk membina rizab yang fleksibel, dan yang responsif terhadap perubahan dalam keadaan pasaran.
Mendapat momentum
Selepas krisis harga makanan yang berlaku pada tahun 2007-08, kerajaan dan rangkaian masyarakat sivil yang terlibat dalam dasar makanan mula menimbang semula rizab bijirin. Rizab telah dirujuk dalam akuan 2009 L'Aquila G-8 dan kemudian Rangka Kerja Komprehensif yang diterajui PBB untuk Tindakan Krisis Makanan Global. Pada bulan Mac 2010, Brazil, Rusia, India dan China (negara-negara BRIC) bersetuju untuk menyokong penubuhan sistem rizab bijian negara. Pada bulan Oktober, ahli-ahli Persatuan Negara-negara Asia Tenggara (ASEAN) telah menandatangani perjanjian baharu untuk menyelaras rizab kecemasan beras di dalam kalangan keahlian mereka dan dengan bukan ahli seperti Korea Selatan, Jepun dan China. Peningkatan baru-baru ini dalam harga makanan telah menyebabkan negara-negara anggota mempercepatkan langkah mewujudkan rizab makanan - dimana kerajaan telah sedar kepentingan mewujudkan stok penimbal makanan untuk rakyat.
Tumpuan sepenuhnya diberi pada apa yang berlaku di lapangan, dan bagaimana untuk mengurangkan amalan yang paling berkait rapat dengan pelepasan gas rumah hijau. Tetapi perubahan iklim bukan sahaja mengenai mitigasi dengan kesan-kesan yang telah dirasakan, penyesuaian perlu dilakukan bagi menghadapinya. Rizab bijirin adalah satu alat dasar yang penting bagi kerajaan secara pintar untuk mengadaptasi cabaran ini di masa hadapan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar