Untuk memastikan bahawa tiada had menyeberangi yang akan menjejaskan kestabilan ekosistem bumi, baik pulih teknologi asas dan transformasi struktur proses pengeluaran dan penggunaan ke arah ekonomi hijau akan diperlukan, bagi memastikan pencapaian kepada sekurang-kurangnya lima objektif-objektif berikut:
Dipetik dari entri Mengapa Transformasi Hijau Diperlukan
Mengurangkan Keperluan Sumber
Pengurangan keperluan sumber, dalam kedua-dua istilah mutlak dan seunit output, harus menjadi satu matlamat utama ekonomi hijau. Ramai pemerhati telah menunjukkan bahawa terdapat banyak skop mengurangkan intensiti sumber pengeluaran dan proses penggunaan secara drastik dan terdapat bukti kecekapan sumber yang lebih tinggi, mencerminkan trend ke arah "nyahgandingan" (decoupling) pertumbuhan penggunaan sumber daripada pertumbuhan output. Sebagai contoh, penggunaan sumber fizikal bagi setiap unit output menurun sebanyak kira-kira setengah negara-negara anggota Organisasi Untuk Kerjasama Ekonomi dan Pembangunan (OECD) dalam tempoh 1975-2000 (rajah 1). Selain itu, intensifikasi tenaga output telah menurun dengan ketara sejak tahun 1970-an, dengan intensiti tenaga global kini kira-kira 30 peratus lebih rendah berbanding pada tahun 1970. Intensiti tenaga dalam kedua-dua Amerika Syarikat dan United Kingdom Great Britain dan Ireland Utara adalah kira-kira 40 peratus lebih rendah berbanding pada tahun 1980 (Jackson, 2009a, ms 48).
Walau bagaimanapun, di sebalik kemajuan di dalam mengurangkan intensiti input, jumlah mutlak di seluruh dunia bahan dan tenaga yang digunakan dalam pengeluaran serta jumlah sisa yang dihasilkan terus meningkat, sebagai contoh, oleh peningkatan trend yang berterusan dalam penggunaan dunia bagi logam seperti besi, nikel, bauksit, tembaga dan zink (rajah 2). Walaupun pertumbuhan pantas dalam beberapa negara-negara membangun utama serta negara-negara maju yang bertanggungjawab dalam sebahagian trend ini berterusan, penggunaan sumber terus meningkat walaupun pertumbuhan penduduk, penambahbaikan dan kecekapan sumber yang rendah dalam pengeluaran (rajah 3). Oleh itu, terdapat bukti jelas walaupun terdapat beberapa kemajuan dalam nyahgandingan relatif, mencapai objektif nyahgandingan mutlak masih sukar.
Menggantikan kepada penggunaan sumber yang boleh diperbaharui
Had bumi sebagai sumber kepada sumber asli harus diatasi dengan lebih lanjut melalui penggantian sumber boleh diperbaharui bagi sumber yang tidak boleh diperbaharui. Oleh kerana banyak sumber yang boleh diperbaharui (sebagai contoh, tenaga solar dan tenaga angin) juga kurang menjana sisa buangan, penggantian bagi sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui akan menghasilkan penyelesaian menang-menang, kerana ia akan meringankan kekangan ke atas fungsi bumi untuk source and sink (sumber dan buangan).
Setakat ini, kemajuan dalam menggantikan sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui dengan sumber-sumber yang boleh diperbaharui telah berjalan terlalu perlahan dengan ketara kerana trend penggunaan sumber yang tidak boleh diperbaharui yang berterusan. Sejak revolusi perindustrian yang pertama, terdapat peningkatan dalam jumlah penggunaan sumber tenaga yang tidak boleh diperbaharui, terutamanya bahan api fosil seperti arang batu, gas dan minyak yang tak kunjung padam; dan kadar kenaikan yang digunakan telah meningkat secara mendadak sejak tahun 1950. Hasilnya, penggunaan sumber yang tidak boleh diperbaharui sangat intensif karbon menyumbang kira-kira 85 peratus daripada jumlah penggunaan tenaga pada tahun 2000 (rajah 4). Merobah masyarakat dunia dari sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui dan membimbing mereka ke arah penggunaan sumber yang boleh diperbaharui menjadi tugas mendesak.
Walau bagaimanapun, dalam kes-kes tertentu, pengeluaran tenaga boleh diperbaharui (contohnya, biofuel tertentu) menggunakan sumber-sumber yang sangat intensif, tidak mengurangkan keperluan sumber keseluruhan. Walau bagaimanapun, penggantian sumber boleh diperbaharui untuk sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui sentiasa wajar apabila penggantian itu tidak meningkat malah mengurangkan jumlah keseluruhan sumber-sumber yang digunakan dan sisa buangan yang dihasilkan.
Penggantian kepada bahan mudah terurai (biodegradable)
- Pengurangan keperluan sumber secara umum dan keperluan tenaga khususnya, dalam kedua-dua syarat mutlak dan relatif, setiap unit output;
- Penggantian kepada sumber yang boleh diperbaharui bagi sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui, berdasarkan jumlah penggunaan sumber;
- Penggantian kepada sumber yang boleh dikitar semula di peringkat mana-mana keluaran atau bahan buangan;
- Pengurangan sisa (termasuk pencemaran), di peringkat mana-mana penggunaan sumber;
- Perlindungan biodiversiti dan ekosistem.
Dipetik dari entri Mengapa Transformasi Hijau Diperlukan
Mengurangkan Keperluan Sumber
Pengurangan keperluan sumber, dalam kedua-dua istilah mutlak dan seunit output, harus menjadi satu matlamat utama ekonomi hijau. Ramai pemerhati telah menunjukkan bahawa terdapat banyak skop mengurangkan intensiti sumber pengeluaran dan proses penggunaan secara drastik dan terdapat bukti kecekapan sumber yang lebih tinggi, mencerminkan trend ke arah "nyahgandingan" (decoupling) pertumbuhan penggunaan sumber daripada pertumbuhan output. Sebagai contoh, penggunaan sumber fizikal bagi setiap unit output menurun sebanyak kira-kira setengah negara-negara anggota Organisasi Untuk Kerjasama Ekonomi dan Pembangunan (OECD) dalam tempoh 1975-2000 (rajah 1). Selain itu, intensifikasi tenaga output telah menurun dengan ketara sejak tahun 1970-an, dengan intensiti tenaga global kini kira-kira 30 peratus lebih rendah berbanding pada tahun 1970. Intensiti tenaga dalam kedua-dua Amerika Syarikat dan United Kingdom Great Britain dan Ireland Utara adalah kira-kira 40 peratus lebih rendah berbanding pada tahun 1980 (Jackson, 2009a, ms 48).
Rajah 1: Intensiti bahan output bagi negara anggota OECD 1975-2000
Walau bagaimanapun, di sebalik kemajuan di dalam mengurangkan intensiti input, jumlah mutlak di seluruh dunia bahan dan tenaga yang digunakan dalam pengeluaran serta jumlah sisa yang dihasilkan terus meningkat, sebagai contoh, oleh peningkatan trend yang berterusan dalam penggunaan dunia bagi logam seperti besi, nikel, bauksit, tembaga dan zink (rajah 2). Walaupun pertumbuhan pantas dalam beberapa negara-negara membangun utama serta negara-negara maju yang bertanggungjawab dalam sebahagian trend ini berterusan, penggunaan sumber terus meningkat walaupun pertumbuhan penduduk, penambahbaikan dan kecekapan sumber yang rendah dalam pengeluaran (rajah 3). Oleh itu, terdapat bukti jelas walaupun terdapat beberapa kemajuan dalam nyahgandingan relatif, mencapai objektif nyahgandingan mutlak masih sukar.
Menggantikan kepada penggunaan sumber yang boleh diperbaharui
Had bumi sebagai sumber kepada sumber asli harus diatasi dengan lebih lanjut melalui penggantian sumber boleh diperbaharui bagi sumber yang tidak boleh diperbaharui. Oleh kerana banyak sumber yang boleh diperbaharui (sebagai contoh, tenaga solar dan tenaga angin) juga kurang menjana sisa buangan, penggantian bagi sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui akan menghasilkan penyelesaian menang-menang, kerana ia akan meringankan kekangan ke atas fungsi bumi untuk source and sink (sumber dan buangan).
Setakat ini, kemajuan dalam menggantikan sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui dengan sumber-sumber yang boleh diperbaharui telah berjalan terlalu perlahan dengan ketara kerana trend penggunaan sumber yang tidak boleh diperbaharui yang berterusan. Sejak revolusi perindustrian yang pertama, terdapat peningkatan dalam jumlah penggunaan sumber tenaga yang tidak boleh diperbaharui, terutamanya bahan api fosil seperti arang batu, gas dan minyak yang tak kunjung padam; dan kadar kenaikan yang digunakan telah meningkat secara mendadak sejak tahun 1950. Hasilnya, penggunaan sumber yang tidak boleh diperbaharui sangat intensif karbon menyumbang kira-kira 85 peratus daripada jumlah penggunaan tenaga pada tahun 2000 (rajah 4). Merobah masyarakat dunia dari sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui dan membimbing mereka ke arah penggunaan sumber yang boleh diperbaharui menjadi tugas mendesak.
Rajah 2: Trend dunia dalam ekstrak logam utama 1990-2007
Rajah 3: Penggunaan logam utama bagi negara anggota OECD 1975-2000
Rajah 4: Jumlah penggunaan sumber tenaga dunia
Walau bagaimanapun, dalam kes-kes tertentu, pengeluaran tenaga boleh diperbaharui (contohnya, biofuel tertentu) menggunakan sumber-sumber yang sangat intensif, tidak mengurangkan keperluan sumber keseluruhan. Walau bagaimanapun, penggantian sumber boleh diperbaharui untuk sumber-sumber yang tidak boleh diperbaharui sentiasa wajar apabila penggantian itu tidak meningkat malah mengurangkan jumlah keseluruhan sumber-sumber yang digunakan dan sisa buangan yang dihasilkan.
Penggantian kepada bahan mudah terurai (biodegradable)
Jumlah penggunaan besar bagi bahan bukan terurai dalam output dan jumlah sisa telah menjadi ancaman yang serius kepada alam sekitar. Seperti yang telah ditunjukkan dalam rajah 5, berat plastik (dalam Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) semakin meningkat dari masa ke semasa dan kini jauh melebihi input semula jadi seperti kayu, kertas dan logam. Malangnya, kebanyakan plastik yang digunakan adalah bukan terbiodegradasi.
Mujurlah pada hari ini wujud kesedaran kesan-kesan bahaya plastik; hasilnya, banyak komuniti, bandar-bandar dan negara-negara mengambil langkah-langkah untuk menyekat penggunaannya. Di Amerika Syarikat, sebagai contoh, California, pada tahun 2007, mengenakan sekatan ke atas penggunaan beg plastik. Beberapa bandar di Eropah telah mengambil langkah-langkah yang sama. Negara membangun sebagai contoh, Bangladesh mengenakan semula larangan mengenai penggunaan beg plastik pada tahun 2002.
Teknologi sudah wujud untuk menghasilkan plastik yang mudah terurai. kini terdapat bahan-bahan plastik mudah didegredasi dalam dua jenis utama: polimer poliester (terbiodegradasi) dan polimer sinergistik dan hibrid (berasaskan bio) (Alire, 2011; Kaeb, 2011).
Walau bagaimanapun, usaha-usaha untuk menggantikan plastik terbiodegradasi menghadapi beberapa halangan, termasuk kesukaran mencari pengganti yang sesuai bagi jenis bahan-bahan bukan terbiodegradasi yang kini digunakan dalam pelbagai aplikasi tertentu; dan hakikat bahawa, walaupun pengeluaran gantian mesra alam dan berasaskan bio-teknikal dilaksanakan, kos pengeluarannya lebih tinggi.
Mengurangkan sisa buangan
Had bumi bagi menghapuskan sisa buangan kini menjadi fokus utama. Had kapasiti bumi bagi menghapuskan sisa buangan adalah tetap, penambahan sisa buangan (yang paling jelas dalam konteks ancaman pemanasan global), adalah hasil langsung daripada pelepasan gas rumah hijau yang berlebihan, terutama CO2 ke atmosfera akan menjejaskan fungsi dan kapasiti bumi untuk menghapuskan sisa. Ancaman kepada had bumi dapat dilihat dengan terjadinya lubang ozon akibat daripada pengeluaran klorofluorokarbon berlebihan. Oleh itu, pengurangan sisa (terutamanya pencemaran) harus menjadi objektif utama ekonomi hijau.
Tugas mengurangkan pelepasan CO2 sangat membebankan. Untuk menghadkan apa-apa peningkatan selanjutnya dalam suhu Bumi kurang daripada 2°C di atas purata pra-perindustrian, seperti yang dipersetujui di peringkat antarabangsa, kepekatan CO2 di atmosfera tidak boleh melebihi 450 ppm. Dengan unjuran penduduk dunia mencecah 9 bilion pada tahun 2050 dan menganggap 2 peratus pertumbuhan pendapatan setahun pada purata antara 2007 dan 2050, purata intensiti pelepasan CO2 bagi setiap unit output akan berkurangan dari 768 gram pada 2007 sehingga 6 gram menjelang 2050 jika ketidakstabilan iklim perlu dielakkan (rajah 6).
Pengurangan dalam bahan dan intensiti tenaga output telah membantu mengurangkan, setakat tertentu, intensiti purata CO2 dalam KDNK dunia (rajah 7). Walau bagaimanapun, seperti mana yang berlaku dengan penggunaan sumber, pengurangan intensiti karbon di dalam pertumbuhan KDNK tidak menyebabkan pengurangan dalam jumlah pelepasan CO2 global (rajah 7). Malah, walaupun usaha yang berkaitan dengan perubahan iklim dilaksanakan, peningkatan pengeluaran CO2 seolah-olah telah dipercepatkan sejak tahun 2001. Ironinya, sebahagian besar daripada peningkatan ini telah disebabkan oleh pengeluaran yang meningkat oleh negara-negara maju dan membangun, yang berada di bawah Protokol Kyoto kepada Rangka Kerja Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu di dalam Konvensyen Perubahan Iklim telah diwajibkan untuk mengurangkan jumlah pelepasan CO2 mereka.
Selain itu, pertambahan peratusan sisa elektronik ("e-waste"), mengandungi unsur-unsur radioaktif, merupakan satu lagi kebimbangan. Secara umum, bahan buangan menjadi lebih berbahaya, toksik dan radioaktif (Baker dan lain-lain, 2004).
Perlindungan biodiversiti dan ekosistem
Pengeluaran pertanian secara semulajadinya bergantung kepada kualiti alam sekitar.Malangnya, pemodenan pertanian, yang telah membawa kepada peningkatan dalam produktiviti makanan, tidak kondusif untuk pemuliharaan modal semulajadi (biodiversiti dan ekosistem). Dalam pelbagai bidang, teknologi moden dan sistem pengeluaran telah mempercepatkan kemusnahan tanah, pembasmian dan kemusnahan hutan, pengurangan sumber-sumber air bawah tanah dan degradasi sumber air, termasuk sungai-sungai. Di seluruh dunia, sektor pertanian pada masa ini menyumbang kira-kira 14 peratus pengeluaran gas rumah hijau, dan berkait dengan penggunaan tanah dan pengurusan air tidak mampan.
Kejadian bencana alam telah meningkat lima kali ganda sejak tahun 1970-an. Peningkatan ini disebabkan sebahagiannya daripada perubahan iklim yang didorong oleh aktiviti manusia. Penebangan hutan, degradasi pantai yang menjadi kawasan perlindungan semulajadi dan infrastruktur yang uzur telah meningkatkan kemungkinan bahawa kejutan cuaca akan bertukar menjadi bencana kepada manusia, terutamanya di negara-negara kurang membangun. Lebih-lebih lagi, dalam mana-mana masyarakat, kehilangan modal semulajadi memberi kesan kepada golongan miskin dan yang mudah terjejas lebih daripada yang kaya. Ini kerana pergantungan yang lebih kepada hasil semulajadi, seperti aktiviti pertanian, menangkap ikan dan menuai hasil hutan.
Rajah 5: Trend penggunaan bahan tidak mudah terurai 1900-2000
Mujurlah pada hari ini wujud kesedaran kesan-kesan bahaya plastik; hasilnya, banyak komuniti, bandar-bandar dan negara-negara mengambil langkah-langkah untuk menyekat penggunaannya. Di Amerika Syarikat, sebagai contoh, California, pada tahun 2007, mengenakan sekatan ke atas penggunaan beg plastik. Beberapa bandar di Eropah telah mengambil langkah-langkah yang sama. Negara membangun sebagai contoh, Bangladesh mengenakan semula larangan mengenai penggunaan beg plastik pada tahun 2002.
Teknologi sudah wujud untuk menghasilkan plastik yang mudah terurai. kini terdapat bahan-bahan plastik mudah didegredasi dalam dua jenis utama: polimer poliester (terbiodegradasi) dan polimer sinergistik dan hibrid (berasaskan bio) (Alire, 2011; Kaeb, 2011).
Walau bagaimanapun, usaha-usaha untuk menggantikan plastik terbiodegradasi menghadapi beberapa halangan, termasuk kesukaran mencari pengganti yang sesuai bagi jenis bahan-bahan bukan terbiodegradasi yang kini digunakan dalam pelbagai aplikasi tertentu; dan hakikat bahawa, walaupun pengeluaran gantian mesra alam dan berasaskan bio-teknikal dilaksanakan, kos pengeluarannya lebih tinggi.
Mengurangkan sisa buangan
Had bumi bagi menghapuskan sisa buangan kini menjadi fokus utama. Had kapasiti bumi bagi menghapuskan sisa buangan adalah tetap, penambahan sisa buangan (yang paling jelas dalam konteks ancaman pemanasan global), adalah hasil langsung daripada pelepasan gas rumah hijau yang berlebihan, terutama CO2 ke atmosfera akan menjejaskan fungsi dan kapasiti bumi untuk menghapuskan sisa. Ancaman kepada had bumi dapat dilihat dengan terjadinya lubang ozon akibat daripada pengeluaran klorofluorokarbon berlebihan. Oleh itu, pengurangan sisa (terutamanya pencemaran) harus menjadi objektif utama ekonomi hijau.
Tugas mengurangkan pelepasan CO2 sangat membebankan. Untuk menghadkan apa-apa peningkatan selanjutnya dalam suhu Bumi kurang daripada 2°C di atas purata pra-perindustrian, seperti yang dipersetujui di peringkat antarabangsa, kepekatan CO2 di atmosfera tidak boleh melebihi 450 ppm. Dengan unjuran penduduk dunia mencecah 9 bilion pada tahun 2050 dan menganggap 2 peratus pertumbuhan pendapatan setahun pada purata antara 2007 dan 2050, purata intensiti pelepasan CO2 bagi setiap unit output akan berkurangan dari 768 gram pada 2007 sehingga 6 gram menjelang 2050 jika ketidakstabilan iklim perlu dielakkan (rajah 6).
Pengurangan dalam bahan dan intensiti tenaga output telah membantu mengurangkan, setakat tertentu, intensiti purata CO2 dalam KDNK dunia (rajah 7). Walau bagaimanapun, seperti mana yang berlaku dengan penggunaan sumber, pengurangan intensiti karbon di dalam pertumbuhan KDNK tidak menyebabkan pengurangan dalam jumlah pelepasan CO2 global (rajah 7). Malah, walaupun usaha yang berkaitan dengan perubahan iklim dilaksanakan, peningkatan pengeluaran CO2 seolah-olah telah dipercepatkan sejak tahun 2001. Ironinya, sebahagian besar daripada peningkatan ini telah disebabkan oleh pengeluaran yang meningkat oleh negara-negara maju dan membangun, yang berada di bawah Protokol Kyoto kepada Rangka Kerja Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu di dalam Konvensyen Perubahan Iklim telah diwajibkan untuk mengurangkan jumlah pelepasan CO2 mereka.
Selain itu, pertambahan peratusan sisa elektronik ("e-waste"), mengandungi unsur-unsur radioaktif, merupakan satu lagi kebimbangan. Secara umum, bahan buangan menjadi lebih berbahaya, toksik dan radioaktif (Baker dan lain-lain, 2004).
Rajah 6: Intensiti karbon dioksida pada had 450 ppm di bawah beberapa senario
Rajah 7: Intensiti pelepasan karbon dioksida per unit output
Rajah 8: Trend bagi penggunaan minyak dan penghasilan karbon dioksida
Perlindungan biodiversiti dan ekosistem
Pengeluaran pertanian secara semulajadinya bergantung kepada kualiti alam sekitar.Malangnya, pemodenan pertanian, yang telah membawa kepada peningkatan dalam produktiviti makanan, tidak kondusif untuk pemuliharaan modal semulajadi (biodiversiti dan ekosistem). Dalam pelbagai bidang, teknologi moden dan sistem pengeluaran telah mempercepatkan kemusnahan tanah, pembasmian dan kemusnahan hutan, pengurangan sumber-sumber air bawah tanah dan degradasi sumber air, termasuk sungai-sungai. Di seluruh dunia, sektor pertanian pada masa ini menyumbang kira-kira 14 peratus pengeluaran gas rumah hijau, dan berkait dengan penggunaan tanah dan pengurusan air tidak mampan.
Kejadian bencana alam telah meningkat lima kali ganda sejak tahun 1970-an. Peningkatan ini disebabkan sebahagiannya daripada perubahan iklim yang didorong oleh aktiviti manusia. Penebangan hutan, degradasi pantai yang menjadi kawasan perlindungan semulajadi dan infrastruktur yang uzur telah meningkatkan kemungkinan bahawa kejutan cuaca akan bertukar menjadi bencana kepada manusia, terutamanya di negara-negara kurang membangun. Lebih-lebih lagi, dalam mana-mana masyarakat, kehilangan modal semulajadi memberi kesan kepada golongan miskin dan yang mudah terjejas lebih daripada yang kaya. Ini kerana pergantungan yang lebih kepada hasil semulajadi, seperti aktiviti pertanian, menangkap ikan dan menuai hasil hutan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar